Een potje nostalgie.melee
Herinner je je nog dat onoverwinnelijke gevoel dat je de zoveelste Nes door de lucht liet vliegen met je laatste goede slag? Je was pas 10, maar je kon de wereld aan. Ik wilde op deze random dag eens met je terug naar die goede oude tijd. Daar waar je enige zorg was of je op tijd aan de kant kon voor de langsrijdende auto’s in het level van Ness. En die zorg was dan ook snel verdwenen, want als Kirby vloog je daar natuurlijk gewoon overheen. Terwijl je wachtte op de passerende auto's, keek je tevreden toe hoe ze de Nessen alle kanten op lieten stuiteren. Tevreden, want jij had maar één doel: het schadepercentage op laten lopen tot in de rode cijfers. Daaropvolgend gooide je de beste aanval erin, en hoppa! Eén voor één verdwenen de Nessen uit het scherm. Je zag hoe het aantal kleine Ness-hoofdjes links in je scherm afnam, tot je oog in oog stond met je laatste Ness. Een snelle blik vertelde je de stand van zaken. Schadepercentage: 173% Dit werd een makkie. Even de hamer tevoorschijn, bam! Daar ging de laatste Ness, de hemel in.
Pokémon Stadium
Het Pokémon level was ook zo’n pret. Ik noem het graag 'het chaos level'. Een wereld die continu veranderde, waar het elke keer een verrassing was wat er nou weer tevoorschijn kwam. Een windmolen? Natuurlijk, dat kon gewoon. Lekker duurzaam. Of liever een boom die uit de grond schiet? Ja hoor, helemaal knus. En dan de pokéballen. Héél véél pokéballen. En ze moesten allemaal open hè. Anders pakte Bowser ze. Stuk voor stuk startten jouw gegooide pokéballen de aanval. Charizard, Venusaur en Staryu, allemaal in strijd voor jou. Je aanschouwde de chaos van je opgestelde team aan pokémons terwijl je scherm dubbelzag van de actie. Heerlijk. En als dat nog niet genoeg was, kwam Snorlex ook gewoon nog even uit de lucht vallen. Bowser had geen schijn van kans. Hij probeerde nog terug te krabbelen met zijn special move 'Whirling Fortress', maar tevergeefs, hij viste naast de windmolen. Yes! Next stage!
De grote boze hand
Na een lange weg vol uitdagingen, was het dan tijd voor de laatste beproeving. Als een vliegtuig landde hij op het laatste stage: de grote boze hand. Toentertijd de eindbaas der eindbazen. Je voelde de spanning. Zijn intense evil lach, de muziek, de rook. Wat een machtig ding. De laatste ronde. Als je dit haalde had je je felbegeerde trofee te pakken. Met enige agitatie was je klaar voor de strijd. Oef, bij je eerste jump greep hij je al. De etterbak. Knijpen ook hè! De rakker! Maar jij kende je strategie. Nou ja, strategie.. Voor mij was dat vooral heel intensief alle knopjes tegelijk indrukken, maar wat zag het er cool uit! Tussendoor uitwijken voor z’n lasers, en je kon weer door. Yes, een rake klap! Hij probeerde nog een drilboor tactiek, maar je deinsde op tijd opzij. Verderop landde een honkbal knuppel. Die moest je hebben. +1 voor jou. Nog een klap raak. Net zo lang tot de laatste klap.. Ja hoor. Even stond het beeld stil en kwam het bij je binnen: Je had hem verslagen. De trofee was bemachtigd. Dramatisch deinsde de hand vol rook en vuur achteruit, en langzaam verdween hij uit het scherm. Je voelde de support van je controller, die juichend begon te vibreren. De agressieve tril van de winst. GAME!
