Nostalgamie

Ik ben van de generatie voor wie game een zelfstandig naamwoord is; bij een potje tennis bijvoorbeeld. Sinds ik kinderen heb, is het ook een werkwoord. Toen mijn oudste 7 was kwam er na stevig aandringen, iedereen had er immers eentje, een spelcomputer in huis: een Super Nintendo.


👋 Dit is een gastblog van Dirk A. Hoefnagels.


En daarmee begon voor ons een spannende ontdekkingstocht in de wereld van huppelende figuurtjes die door vleesetende planten, vuurballen en allerhande andere ongemakken belaagd werden in hun zoektocht naar het einde van het spelletje. Dit alles vergezeld met een vrolijk muziekje.

Wij werden daar als ouders stevig in meegesleept. Eerst om het uit te leggen maar al heel snel om het bij te houden. Daarna kwam de N64 met Mario Kart. Dat was ook het moment dat ik definitief afhaakte. Na een hele avond proberen, met zoonlief veilig op bed, had ik eindelijk het record op Koopa Troopa beach. Trots meldde ik dit de volgende morgen bij het ontbijt. Helaas had meneer nog wel een minuutje voor dat hij naar school moest en ik was het record al weer kwijt.

Aan Grand Theft Auto ben ik niet eens meer begonnen en ook de Wii waag ik mij niet aan. Daarmee was game voor mij weer een zelfstandig naamwoord geworden.

Totdat een kennis een goed werkende tweedehands Super Nintendo op de kop had getikt voor zijn jonge kinderen. Mijn zoon, inmiddels 20 jaar oud, mocht hem wel even lenen. En toen klonk ineens weer dat gezellige Nintendo deuntje door het huis. Wat een muziekje kan doen met een mens. Even waren wij weer een jong gezin met lieve kleine kindertjes; even was er nog geen vliegtuig in het world trade centre gevlogen, even waren er nog geen moeilijke studiekeuzes te maken of eindexamens te halen. Even was alles goed en mooi en veilig. Even maar. Toen werd ik getroffen door een vuurbal.


terug naar de blog

verkoopdoos winkelmandje user fire tv circle gamepad star checkmark checkmark circle search lock